Donderdag 21 maart heeft voor Marcel Legerstee een bijzonder moment plaatsgevonden. In het bijzijn van zijn  vriendin Henny, vrijwilligers van Ome Joop’s Tour, collega’s en vrienden heeft hij zijn heldenrol officieel mogen onthullen in Rozet. Elk jaar weer biedt hij samen met zijn team vrijwilligers ruim 150 kinderen een zorgeloze 10-daagse fietsvakantie door Nederland. We vroegen deze bijzondere man wat hem motiveert en hoe hij en zijn team vrijwilligers dit elk jaar weer voor elkaar krijgt.

‘Ik wil samen investeren in een leefbare samenleving’
Marcel , hoe is Ome Joop’s Tour ontstaan?
“Na de oorlog was er voor kinderen letterlijk niets. Mijn vader nam in die tijd samen met  wijkagent Van Velthoven de kinderen mee naar buiten om te voetballen. Zo ontstond het idee voor een tour. Het heette eerst de fietsronde van Gelderland en later toer de Frats. Veel Arnhemmers weten dat nog wel, Mijn vader  (de ‘ome Joop’ dus!) zette de hele route echt  fietsend uit. Hij zag dit werk echt als een missie,  want hij was heel begaan met de jeugd.”
 
Zie jij Ome Joop’s Tour ook als een missie?
“Jazeker. Ik ben net zo enthousiast en bevlogen als mijn vader destijds was.
Dat  zit in je anders kunt je dit werk niet doen. Kijk, we leven nu in een heel andere tijd. Kinderen groeien op met alle problemen van nu. Ondanks alle welvaart zijn er helaas nog steeds kinderen die met vakantie gaan. Daarom vind ik het zo belangrijk om Ome Joop’s Tour niet verloren te laten gaan zodat we die kinderen toch een vakantie kunnen geven. Daar doe ik het voor.”

Is de organisatie op zich al geen hele tour?
“Ja het is inderdaad een behoorlijke organisatie. Ik doe dit naast mijn baan. Voor de hele organisatie ben ik afhankelijk van vrijwilligers sponsoring en subsidies, dus ik ben alweer volop bezig. Gelukkig heb ik steun van  onze vrijwilligers. Mede met hen wordt het mogelijk  kinderen een onbezorgde vakantie te bezorgen. Ik vind het fantastisch dat deze mensen 10 dagen per jaar  tijd vrijmaken om met de tour mee te rijden. Dat moet je koesteren natuurlijk en dat doe ik ook .”

‘Ik geloof mijn hele leven al in het verbinden van mensen’ 
‘Ik geloof mijn hele leven al in het verbinden van mensen’, reageert Marcel Legerstee, voorzitter van Ome Joop’s Tour. ‘Het bij elkaar brengen van mensen zorgt voor contact, daar waar vaak eenzaamheid is. Contact zorgt mogelijk voor het bespreekbaar maken van problemen en het aandragen van al is het maar een begin van een oplossing. Maar ook het delen van mooie en leuke momenten delen wij graag met hen! Heel wat mensen wonen naast elkaar maar in de praktijk zijn zij soms ongelofelijk eenzaam. Ook stapelen zich nogal eens problemen op waar zij doodgewoon niet uitkomen en  weten zij de weg naar hulp niet te vinden, terwijl die best voor handen is!

Het Leven op Rolletjes brengt mensen bij elkaar
‘Hoewel het project  Het Leven op Rolletjes onlangs is gestart in de wijk Immerloo staat enigszins los staat van de belangrijkste activiteit van Ome Joop’s Tour, namelijk het organiseren van opnieuw een fietsvakantie deze zomer voor de Arnhemse jeugd van  9 tot en met 13 jaar, zullen we dit project vanzelfsprekend nadrukkelijk onder de aandacht brengen van onze bezoekers in onze Bus! Immers, het kan zo maar zijn dat veel van de bezoekers aan de bus geen geld hebben om hun kinderen op vakantie te laten gaan, terwijl ze dat heel graag zouden willen! En het zou toch prachtig zijn als we die eventuele wens tijdens ons bezoek aan de Arnhemsewijken al in vervulling kunnen laten gaan!’  Verbroedering tussen kinderen kan het wij- gevoel in de samenleving weer een beetje terugbrengen.”

Een behoorlijk verantwoordelijkheid om op zoveel kinderen tegelijk te passen.
“Veiligheid staat bij de tour echt voorop. Ik moet deze kinderen na 10 dagen natuurlijk weer gezond en wel thuis afleveren.Om een voorbeeldje te noemen, de kinderen dragen helmpjes op tijdens het fietsen. De politie rijdt ook mee met 5 motoragenten om kinderen  in het verkeer te begeleiden. Ook Artsen van VVGM /JGZ en de brandweer is van de partij. Vroeger sliepen de kinderen bij boeren in de hooiberg. Toen keken ze nergens naar. Dat was natuurlijk wel  de charme van zo’n tour,  maar dat kan nu echt niet meer. De brandweer wil van elke verblijfplaats weten of er vluchtwegen zijn etc.” Gelukkig maar want ik zeg altijd : ‘ik heb 150 diamanten bij me’.”